برای داوید ویا، بویان، اینیستا، ژاوی پویول و دیگران

هزار سال پیش گفته بودم رفتن گواردیولا رو باور نکرده ام. یا مرگ تیتو رو. از اون موقع ده قرن گذشته و زندگیم صد برابر عوض شده. خودم عوض شدم. آدمای دوروبرم عوض شدن. یکی از دوستام رو از دست دادم. آهنگای MP3 پلیرم رو پاک کردم. خواننده های جدیدی پیدا کردم و کتاب های جدیدی. شروع کردم به فیلم دیدن و مجبور شده ام هر روز از مترو استفاده کنم. بارسلونا 5 به 1 الکلاسیکوی امشب رو برده و من هنوز نمی تونم رفتن گواردیولا رو باور کنم. یا مرگ تیتو رو. هنوز هم که هنوزه یه چیزی سر جای خودش نیست. نمی دونم چی.

Paradise

برگشته ام به سال های اولیه ی ظهور سینما. درست مثل مردم آن زمان نه موسیقی برایم اهمیت دارد و نه داستان. تصاویر متحرک همه ی ذهنم را پر کرده اند. صدا برایم مهم نیست. فقط می خواهم ببینم و ببینم و ببینم...

+ هرچه در پروژه ی سینمایی ام جلوتر می روم تعداد فیلم های خوب بیشتر می شود و سرعتم کم تر. از یک ماه پیش تا به الان تازه رسیده ام سه چهار تا فیلم چارلی چاپلین ببینم.

Enchanted

"I was not the type of kid you could say as a punishment go to your room.

because my room was Heaven to me. My isolation was welcome."

Jim Carrey

+I needed Color

Stillness of the mind

امروز توی مترو آقایی گل مریم می فروخت. واگن بوی گل فروشی گرفته بود. 

?Is this your house

یه بار خواب یه خونه رو دیدم تو دامنه ی کوه و رو به دشت. خوشبخت ترین آدم دنیا بودم...

?Who are you in the End

تابستون سال گذشته، یه روزِ سه شنبه بود که تصمیم گرفتم برم جنگ. همه‌چیز رو تغییر بدم و جنگ داخلی رو متوقف کنم. از فرداش، که چهارشنبه بود و شنبه نبود شروع کردم. تا همین الان طول کشید. تمام روحم مجروح شد. اما نتیجه‌اش پیروزی بود. پیروزی‌ای اون قدر شیرین که مجبورم می‌کنه اینجا درباره‌اش بنویسم. از فردا باید بیفتم به جمع و جور کردن ویرانه‌ها. شالوده‌ی تمام بناهای شهر پی‌ریزی شده. ساختمون‌ها ساخته شده‌ان. فقط مونده نازک‌کاری‌های لازم و ساختن ساختمون‌های جدید.

+ :)

++ پست مرتبط