یکی دو ماه پیش، با احتساب شش گانه ی ارباب حلقه ها و هشت گانه ی هری پاتر تعداد فیلم هایی که دیده بودم به سی تا هم نمی رسید. وقت زیادی که صرف خواندن خزعبلات دانشگاه می کنم چشمانم را بدجور اذیت می کند و نمی توانم کتاب بخوانم. این شد که بنا کردم به فیلم دیدن. از یک ماه پیش تا به الان که این پست را می نویسم سه فیلم دیده ام که تعدادشان کم کم در حال زیاد شدن است. این صفحه را ساخته ام تا فیلم هایم را به یاد بیاورم.
گاهی اوقات که وقت و چشم هایم بگذارند اینجا را به روز می کنم:)
1. Vertigo
2. Shutter Island
سرگیجه و شاتر آیلند رو به فاصله ی دو روز دیدم. خیلی اتفاقی این دو تا فیلم رو دانلود کرده بودم و اول سرگیجه رو دیدم. شاتر آیلند رو که دیدم احساس کردم ارتباطی بین این دو تا فیلم هست. نمی دونستم سرگیجه جزو لیست فیلم هی برتر از نگاه اسکورسیزیه! ژانر هر دو فیلم تریلره و "بیماری" ها و یا شاید کلمه ی بهتر برای سرگیجه این باشه که بگیم آشفتگی های روانی نقش بسیار پررنگی رو تو این دو تا فیلم بازی می کنن. مسئله ی جالب توجه دیگه ای که باهاش روبرو شدم فضای خیلی آرام تر فیلم سرگیجه بود. شاید آرام کلمه ی درستی نباشه اما در حال حاضر نمی دونم از چه کلمه ی دیگه ای می تونم براش استفاده کنم. سرگیجه رنگ های شاد زیادی داشت و بازی بازیگر ها برای منی که تو قرن بیست و یک زندگی می کنم خیلی تصنعی بود. نمی دونم مردم اون زمان هم این قدر تصنعی و بزک دوزک شده بودن یا این فضاییه که هیچکاک برای فیلمش درست کرده.
شاتر آیلند و سرگیجه هر دو توی دوره ی زمانی دهه ی 1950 اتفاق می افتن و تفاوت فاحشی وجود داشت بین ادبیاتی که شخصیت های فیلم استفاده می کردن! یکی از چیزای دیگه ای که فکرم رو به خودش مشغول کرد استفاده ی فراوان از F-word بود توی شاتر آیلند. شاید من خیلی جزئی نگرم ولی دلم می خواد بدونم مردم اون موقع اینقدر فحش می دادن یا نه! سرگیجه که خلافش رو می گه!
جند وقت پیش داشتم ویدیویی می دیدم درباره ی شاتر آیلند. گوینده می گفت تاثیر پرسپکتیو و یا زاویه دید توی این فیلم خیلی مهمه. نکته ی ریزی بود که بهش دقت نکرده بودم. شاید اگر از دید یکی دیگه از شخصیت های داستان به ماجرا نگاه می کردیم همه چیز متفاوت بود.
هر دو فیلم رو بی نهایت دوست داشتم. از اسکورسیزی هوگو رو دیدم. حتما فیلم های دیگه اش رو هم نگاه می کنم. هیچکاک هم که جای خود دارد! فیلم هاش یه کلاس درس هستن و کلی مقاله و یادداشت درباره ی فیلم هاش نوشته شده!
25 دی 1396
3.Imitation game
4. Manchester by the sea
5.Memento
باید دوبار دیده بشه.
6.Je vais bien tu fais ne pas
Lili یکی از اولین آهنگ هایی بود که از Aaron گوش دادم. تمامش برام یه راز بود. داستانی بود که ناتموم مونده بود. پازلی بود که نصفه چیده شده بود. کاور آلبوم پوستر یه فیلم بود. فیلمی که دیدنش رو هفت هشت سال به تعویق انداختم. فیلمی که هزاران هزار سناریو برای موسیقیش ساختم و آخر سر امروز، هشتم اسفند هزار و سیصد و نود و شش، دیدمش. حالا دیگه راز lili برملا شده. می دونم کی داره با lili حرف می زنه. می دونم تو سر lili چی می گذره. می دونم پشت آهنگ چه چیزی پنهان شده...
فیلم ساده ای بود اما خسته کننده نبود. سریع پیش می رفت و با سرعتش به عمق کاراکتر ها نزدیک می شد. و امان از زبان فرانسه. امان از زبان فرانسه...
+بیشتر از اینکه درگیر فیلم باشم، در تمام طول فیلم درگیر موسیقیش بودم. و چه قدر خوشحال شدم از اینکه Mister k رو توی فیلم شنیدم. و چه قدر خوشحال شدم از اینکه سیمون توی فیلم بود. و چه قدر خوشحال شدم که زندگیم به سمتی کشیده شد که آهنگ هایی که گوش کردم رو گوش کردم.
7.The Silence Of The Lambs
جایی خوندم که جان داگلاس یکی از مشاوران این فیلم بوده. این موضوع چندان دور از ذهن نیست. بعد از خوندن mindhunter و دیدن چند تا از مصاحبه هاش می تونستم داگلاس رو تو تک تک صحنه ها تصور کنم. خود داستان هم نسخه ی متحرکی بود از همه ی اون چیزی که درباره ی قاتلان سریالی مختلف تو یک ماهی که درباره شون مطالعه می کردم و بازسازی چند تا از مصاحبه هایی بود که از یه سری از قاتلان سریالی دیده بودم. با این تفاوت که بازی خوب هاپکینز نمی تونه نفرتی که در وجود من بعد از دیدن مصاحبه های قاتل ها پدیدار شد رو به وجود بیاره. هانیبال لکتر توی این فیلم یه جورایی تبدیل شده بود به یه قهرمان. قهرمانی که حتی وقتی آدم می کشه نمی شه کاملا ازش متنفر بود.
8.The Truman Show
