أمشی فی طریق و الطریق یجیبنی یودینی

دیگه نمی‌دونم سرمربی بارسا کیه. دیشب که چهره‌ی سوارز اول بازی نشون داده می‌شد اسمش رو به‌یاد نیاوردم. می‌دونستم اسمی داره تو مایه‌های اسم‌های اسپانیایی ولی هرچی تلاش کردم نمی‌تونستم به یاد بیارم که اسمش چی بود. گل‌های مسی رو دیدم. و گلی که مردود اعلام شد. با ویدیوچک. از ویدیو چک متنفرم. جای بحث نمی‌ذاره برای بعد از بازی‌ها. کل‌کل کردن‌ها رو از بین برده و همه‌چیز توی بازی به این قشنگی صفر و یکی شده. اگه سال‌های قبل هم ویدیوچک بود آیا الان می‌تونستیم درباره‌ی هند بودن گل مارادونا صحبت کنیم؟ 

توی زندگیم یه نود دقیقه‌ی طلایی دارم. هر وقت که دلم تنگ می‌شه ناخودآگاه برمی‌گردم به همون نود دقیقه. با گل‌های اتوئو و مسی. با پای شکسته‌ی به یادگار مونده از بازی نیمه‌نهایی. با انریکه گوش دادنِ تمام شب بعد از پیروزی. با رسم‌های امتجان ریاضی روز شنبه. وسط کارام که دلم تنگ می‌شه برمی‌گردم بهش. برام شده مثل آفتاب غروب‌های شازده کوچولو.